Miałam ten post napisać wczoraj – zgodnie z planem i terminarzem wpisów ustalonym wiele miesięcy temu. Z jednej strony mogłam to zrobić, z drugiej zwyczajnie zasnęłam zanim dotarłam do klawiatury, a jeszcze jedna kwestia jest taka, że gdybym faktycznie pisała go przed poniedziałkiem, kiedy to w pracy (i nie tylko) dzieliliśmy się opiniami – mogłabym coś pominąć. Lub nie, niemniej jednak byłaby to bardziej subiektywna ocena niżeli (mam nadzieję) będzie. 

Więc – na wstępie – dziś w wiadomościach usłyszałam, że przez weekend Kler zobaczył ponad milion widzów, prześcigając tym samym Nowego oblicza Greya z 2015 roku, na łeb na szyję bijąc pozostałe premiery tego, ubiegłego i jeszcze wcześniejszego roku. Sukces? 

Kilka(naście?) tygodni temu obiło mi się też o uszy, że reklama Kleru została zawieszona w mediach z uwagi na wiele kontrowersji, jakie rodzi ta produkcja. Są pewne (powiedzmy) społeczeństwa i dziedziny wyznające zasadę „nieważne co mówią, byle nie przekręcili nazwiska” (tudzież tytułu, nazywa marki itd.). Zakładam, że trochę tak to działa w tym również przypadku, a poza tym jestem przekonana (co nie od dziś wiadomo), że antyreklama jest tak naprawdę najlepszą reklamą. Tadam, mamy sukces finansowy producentów. 

Do rzeczy – czy warto? 

Moim (i nie tylko) zdaniem – nie całkiem. Po pierwsze, choć oglądam stosunkowo dużo filmów, zwłaszcza w tym roku, jestem trochę ignorantką jeśli chodzi o nazwiska reżyserów (nie zwracam na nie większej uwagi) i choć dziś już wiem, że Smarzowski słynie z tego typu produkcji, myślałam, że będzie w tym filmie… więcej Vegi. Czyli przerysowania, śmieszności na granicy z żałością i zawodu – bynajmniej nie odnośnie produkcji, co może przedstawionego w nim w nieco (lub więcej niż nieco) środowiska. Po drugie, nie do końca odstępstwo od poprzedniego – myślałam, że jest to komedia. Poniekąd właśnie przez podobieństwo do Vegi, które widzę przecież nie tylko ja, bo to nazwisko przewija się w każdej niemal recenzji Kleru, a po drugiego dlatego, że takie wrażenie dał widzom zwiastun. 

Tymczasem iście komediowe sceny kończą się właśnie na zwiastunach, a tym samym na pierwszych kilkunastu minutach filmu, a dalej jest obraz księży. Przy czym, co istotne – nie kleru jako ogółu duchowieństwa (przecież!), ale czterech księży, spośród których jeden jest łasym na pieniądze przedsiębiorcą (oszustem i naciągaczem), chcącym zrobić karierę w Watykanie, drugi wiejskim proboszczem zakochanym w swojej gospodyni, trzeci – oskarżonym o gwałt głęboko wierzącym w Boga i swoje powołanie małomiasteczkowym proboszczem i czwarty – biskup-przedsiębiorca.

Jadąc do kina usłyszałam w radio nadzieję, by „ci wszyscy, którzy pójdą w ten weekend do kina nie głosowali na PiS”. W moim przekonaniu polityka i religia są niczym dupa – każdy ma swoją. I choć powszechnie uważane za tabu tematy wielokrotnie nie stanowią dla mnie tabu – o tych dwóch rozmawiać nie lubię.

W sobotę w nocy słuchałam wywiadu z (jakimś) księdzem, odnośnie Kleru właśnie – kleru jako kleru i Kleru jako filmu. Na zadawane z każdej strony pytanie czy ten film zagraża Kościołowi i odpędzi od niego wiernych odpowiedź w wielu rozmowach jest ta sama – nie zrobi on z chrześcijan ateistów, ani też tych drugich wiarą nie napełni. Czy to w ogóle miał być film o wierze? Nie sądzę. 

Wracając do któregoś z środkowych akapitów powtórzę – nie jest to komedia, ale podobnie jak u tego nieszczęsnego (z uwagi przynajmniej na ciągłe porównania) Vegi, przedstawia wycinek pewnego środowiska, które działa (lub nie działa, jak kto woli) w określony sposób. 

Czy to jest dobry film? 

Zdaniem krytyków – całkiem, zdaniem widzów – nie całkiem. Moim zdaniem nie jest ani dobrze zrobiony, ani dobrze zagrany, a do tego im więcej reklam tym zazwyczaj gorzej wychodzi – ot, taki paradoks. Być może naprawdę dobre filmy bronią się same.

Przeczytałam gdzieś, że Kler ma szansę utwierdzić w swoim przekonaniach osoby, które stronią od Kościoła z uwagi na wątpliwie moralne postawy duchownych i tym, o czym w jego kontekście trzeba powiedzieć jest głównie to, że Kościół tworzą ludzie (w tym miejscu było kilka cytatów duchownych). Padło w tym filmie zdanie, które mogłoby być kwintesencją tego, co w nim ukazano – „Kościół jest święty, ale tworzą go ludzie grzeszni”. 

Nie będę żarliwie bronić tej produkcji, bo uważam, że nie warto. Nie będę jej jednak nikomu odradzać. Zróbcie sobie chociaż tę przyjemność i poczekajcie, aż przez kina „przewalą się” najgorsze tłumy. Może chociaż wtedy odbiór będzie lepszy. 

Na koniec Wam powiem dwie rzeczy – głosy zawodu niosą się nie tylko w moim otoczeniu, ale niosły się również w momencie, kiedy widzowie wstali z foteli w kinie, zanim jeszcze na dobre zapaliło się światło.

A dwa – pół roku temu czytałam Celibat, który to w kontekście zachowań księży polecam Wam dużo bardziej niżeli dwugodzinny, za przeproszeniem, bełkot. 

zdjęcia z filmu: grafika google