Cześć! 

Zakładam, że spora część z Was, choćby z czystej ciekawości, sięgnęła po wersję papierową lub wybrała się do kina, by poznać historię pięćdziesięciu odcieni szarości. Ja, przyznaję, poznałam tę historię w obu formach z czystej ciekawości i choć książkę uważam za kompletne dno, tak zasiadając przed pierwszą częścią filmu zaraz po jego premierze spodziewałam się dostać dramat, nie romans z elementami filmu erotycznego - i dostałam, całkiem niezły. Podeszłam do tematu Christiana i jego (wtedy przynajmniej) niecodziennych upodobań bardziej od strony psychologicznej i chyba to sprawiło, że nie poczułam się rozczarowana. A z drugiej strony z całą pewnością to, że jedyną emocją towarzyszącą mi podczas lektury było rozbawienie. 

Zanim nasze zimne kawy stały się zimnym kawami pisałam Wam o swoich odczuciach względem drugiej części - tutaj zostawiam Wam link do tego postu - a jako że sieć huczy od opinii o trzeciej, a ja zdążyłam już wyrobić sobie własną, nie przedłużając, zapraszam do czytania. 

Przed ekranizacją poprzedniej cześć sięgnęłam po książkę, żeby mieć jakieś porównanie, ale nie byłam w stanie jej zmęczyć. Teraz też miałam taki plan... ale zwyczajnie nie zdążyłam. I bardzo się z tego cieszę! O fabule pisała nie będę, chcąc nie chcąc każdy coś słyszał, więc skupie się bardziej na odczuciach.

Przed napisaniem tej recenzji cofnełam się do poprzedniej i przypomniałam sobie, że nie byłam tym filmem zachwycona. Nie powiem, że tą częścią jestem, bo jak słusznie określiła to dzisiaj moja znajoma, która również wybrała się wczoraj do kina - Nowe oblicze to swego rodzaju bajka o miłości, z kilkoma odważnymi scenami. Przez zdecydowaną większość seansu siedziałam z uśmiechem na ustach, bo o ile fabularnie ten film może nie jest zabawny, tak jego realizacja była. Pomijam kwestię związaną z seksualnością Christiana, które zachwyca wiele kobiet, a która dla mnie nie była taka oczywista, ale scena, w której Ana prowadziła mój wymarzony samochód sprawiła, że i tak poczułam swego rodzaju uczucie zazdrości. Tej w granicach rozsądku :)

Jedną z rzeczy, która miło mnie zaskoczyła była przemiana głównych bohaterów. O ile dalej uważam, że z psychopatycznym podejściem do związku Christiana nie byłabym w stanie wytrzymać, tak odniosłam wrażenie, że Ana trochę dorosła. I jak ona pięknie wyglądała! Po pierwszej części napisałam gdzieś, że działa mi na nerwy podobnie jak Bella ze Zmierzchu, jednak przy tej części to uczucie "wyparowało", ustępując miejsca... Hm, jakby to powiedzieć, przyjemności patrzenia na dojrzałość postaci - od stylu ubierania się przez zachowanie do wyraźnie ukazanego poczucia odpowiedzialności za pewne decyzje i ich konsekwencje, które mogły przecież - i wywołały - również u niej poczucie strachu.

Kontynuując to, co mówiłam przy poprzednich częściach - i tym razem nie powiem, że jest to wybitny film. Jednak w kontekście tego, że seria tych książek jest jedną z tych, które uważam za największą lub jedną z największych porażek współczesnej literatury po jaką zdarzyło mi się sięgnąć - uważam, że film jest dobry. Są filmy, które wbijają w fotel, takie, po zakończeniu których nie wstaje się i nie wychodzi od razu i takie, na których człowiek po prostu się uśmiecha. I myślę, że głównym czynnikiem stanowiącym o dobrym odbiorze tej produkcji jest dystans do tego, co zostało w niej ukazane.

Na koniec powiem Wam, że odnośnie tych scen erotycznych, na które to w większości czekają odbiorcy, tutaj było ich chyba najwięcej. Nie poczułam się jednak ani zgorszona ani zażenowana, a to chyba w tym przypadku ważny element.

I muzyka! Tutaj, ponownie, naprawdę duży plus.

Wybieracie się do kina? Jakie macie zdanie na temat tej serii? :)